اینیاگرام و بهبود آن

و ما در جای کوچکی روی زمین نهاده شده­ ایم، که می­توانیم یاد بگیریم پرتوهای عشق را تحمل کنیم. (ویلیام بلیک­)
یاد گرفتن «تحمل پرتوهای عشق» یکی از سخت ترین چیزهایی است که ما می­توانیم انجام دهیم. مشکل این است که ما واقعاً نمی­فهمیم عشق چیست – درخواست ­های عشق و قدرت شگرف عشق - و بیشتر از این آنکه چگونه آن را تحمل کنیم. برعکس، ما خودمان را متقاعد می­کنیم که اگر عشق بیشتری داشته باشیم بیشتر خوشحال خواهیم بود. هر کدام از ما فکر می­کنیم ما متفاوت هستیم؛ چون ما می­دانیم عشق چیست. ما مشتاق عشق هستیم، ما عشق را با احساس بیان می­کنیم، با خیال پرورش می­دهیم و خودمان را در آن گم می­کنیم، اما تحمل عشق واقعی مشکل است؛ زیرا ما نمی­توانیم آن را به چیزهای صوری و مصنوعی تبدیل کنیم. عشق عمیق و واقعی به هسته ی مرکزی وجود ما نفوذ می کند، ماورای همه­ ی قسمت­ها و ما را از آسیب  ایناگرام گذشته­های خود به گذشته هایی که به صورت ناخواسته خیلی هم طولانی بوده است - محافظت می­کند.
صرف نظر از اینکه ما هر کدام چقدر در دوران کودکی خوش اقبال بود­ایم، هر کدام از ما در دوران کودکی آسیب­های جدی دیده­ایم. یکی از واقعیت­ های وجود اناگرام  انسان این است که هیچ کس نمی­تواند از دوران کودکی فرار کند، بدون آنکه وجود او تا اندازه­ای معیوب و بدشکل شده باشد، نیاز به یافتن راهی برای سازگاری با محیط پیرامون زندگی ما، به این معنی است که قسمت­هایی از وجود ما باید قربانی شوند. برای بعضی، این آسیب از یاد گرفتن فراموش کردن خود ناشی شده است، برای بعضی دیگر، این آسیب از مخفی کردن اینکه چه کسی هستند، برای دیگران، از ترجیح نیازهای دیگران به نیازهای خود، و برای عده­ ای، این آسیب خود را در رشد یا عدم رشد بیش از حد لزوم بعضی منابع وجودی ما حاصل شده است. تراژدی مشترک دوران کودکی ما این است که هیچ تیپ شخصیتی، متعادل و بدون شقه شقه شدن نمانده است. علاوه بر این، هزینه­ی دیگری که ما باید انیاگرام در تمام طول - دوران زندگی خود بارها و بارها پرداخت کنیم، این است: نیاز به پوشاندن و مخفی کردن آسیب­ های خود، که مبادا زخم­های ما باز بمانند و هیچ موقع بهبود نیابند.